Hoeveel kleuren heeft een regenboog écht?

Een regenboog ontstaat doordat zonlicht op waterdruppels schijnt. Hierdoor breekt het licht, weerkaatst het op de achterzijde van de druppels en breekt het opnieuw. Dat zonlicht is — anders dan je misschien zou denken — niet zomaar wit, maar een mengeling van een heleboel kleuren. En die worden door te breken in de druppels plots zichtbaar.

Maar euhm, wacht eens even: een heleboel kleuren? Jij leerde toch dat een regenboog maar zeven kleuren heeft? Waar zijn die andere tinten dan naartoe?

De schuld van Newton

Dat zonlicht uit verschillende kleuren bestaat, ontdekte Isaac Newton al in de 17^de eeuw. Dat toonde hij aan met behulp van een prisma, die net als waterdruppels lichtstralen breekt. Het was ook Newton die maar zeven kleuren onderscheidde in zo’n regenboog. En dus niet het hele kleurenspectrum dat hij in die brekende lichtstraal had ontdekt. 

Dat komt omdat wetenschappers zaken graag willen ordenen, onder meer door ze duidelijk af te bakenen. Dat het zeven — en geen vijf of tien — kleuren waren, heeft dan weer te maken met dat Newton kleur koppelde aan muziek. Aangezien er zeven stamtonen zijn (do-re-mi-fa-sol-la-si), zijn er dus ook zeven regenboogkleuren. 

Gezichtsbedrog

Het is eigenlijk onzin dat de regenboog maar uit zeven kleuren zou bestaan: het bevat het volledige kleurenspectrum en dat zijn er veel meer. Dus niet alleen ​‘rood’ en ​‘oranje’, maar ook alle tinten ertussen. Die vloeien geleidelijk in elkaar over. Maar die nuances zijn heel wat moeilijker te zien. Ons brein voegt alles samen tot een beperkt aantal kleurstroken: een rode strook, een oranje, een gele, … Puur ​‘gezichtsbedrog’ dus. Maar wel mooi gezichtsbedrog, toch?!