Deze kikker is een kruising van een zeepaardje en een kangoeroe

Al eeuwenlang leeft de heupzakkikker in de Australische regenwouden. De soort werd voor het eerste wetenschappelijk beschreven in 1933 en kreeg toen de naam Assa darlingtoni. Tot een onderzoeksteam van de Universiteit van Newcastle in 2021 ontdekte dat de Assa darlingtoni die op de Australische berg Wollumbin leefde genetisch verschilde van zijn soortgenoten die elders in Australië leefden. Prompt kreeg de heupzakkikkerfamilie er een nieuwe soort bij: de Assa wollumbin.

Bijzondere kikkersoort

Anders dan veel andere amfibieën zoeken heupzakkikkers voor hun voortplanting geen waterplassen op. Daar zijn er immers niet zoveel van op die steile berg. Ze leggen hun eieren dus ​‘gewoon’ op de bodem van het regenwoud. Aan wat vochtig mos of natte bladeren hebben ze al genoeg.

Net een zeepaardje

Nog unieker is de broedzorg van de heupzakkikker. Die valt het best te vergelijken met die van een zeepaardje. Ook bij de heupzakkikkers zijn het de mannetjes die voor de nakomelingen zorgen in hun buidels. Wat wel verschilt met het zeepaardje is dat de kikkermannetjes de eieren niet uitbroeden. Ze beschermen de reeds uitgekomen kikkervisjes.

Net een kangoeroe

Nadat mamakikker de eieren heeft gelegd, blijft papa de wacht houden. Het duurt ongeveer 6 dagen voor de eieren uitkomen. Op dat moment zet de mannetjeskikker zich op de vloeibaar wordende eiermassa, van waaruit de kikkervisjes omhoog te klimmen. Recht naar papa’s buidels. Daar zullen de jonge kikkertjes zich — net als bij een kangoeroe — verder ontwikkelen. Twee tot drie maanden later komen ze eruit.

Kwetsbaar

Doordat de kikker enkel voorkomt op de Wollumbin-berg, is het belangrijk om het gebied te beschermen. De Australische overheid heeft dan ook snel beslist om de berg een speciale beschermingsstatus toe te kennen. Hopelijk gaat deze kleine kikker dus een mooie toekomst tegemoet!