Hoe voelde liefde 2.700 jaar geleden?

Professor Saana Svärd uit Finland wilde weten hoe mensen heel lang geleden hun gevoelens ervaarden. Nog vóór er mobieltjes, auto’s of zelfs boeken bestonden! Ze is expert in oude samenlevingen, zoals het Assyrische Rijk. Dat bestond van 934 tot 612 voor Christus – zo’n 2.700 jaar geleden. Het lag in het gebied dat we nu Irak noemen.

Boeken van klei

Toen hadden mensen geen papier. Ze schreven hun verhalen in klei. Hun schrift heet het spijkerschrift, omdat de tekens een beetje op spijkers lijken. Die tekens tekenden ze met stokjes in natte klei, die daarna hard werden. Een soort baksteen met tekst erop. Gelukkig zijn die duizenden kleitabletten nu allemaal op de computer gezet. Professor Svärd kon er dus rustig in zoeken. Ze ging op zoek naar woorden over gevoelens zoals liefde, boosheid en geluk. En nog belangrijker: waar in het lichaam die gevoelens gevoeld werden.

Liefde, woede en… voeten?

We zeggen weleens: ​‘Ik ben zo boos dat mijn hoofd ontploft!’ of ​‘Mijn hart bonkt van spanning!’ Maar oude Assyriërs? Zij voelden woede niet in hun hoofd of handen. Wel in hun voeten! Misschien omdat ze zin kregen om keihard te stampen? En verliefd of blij zijn? Wij zeggen: ​‘Mijn hart maakte een sprongetje’, maar zij voelden een zonnetje in hun lever. Ja echt, een blije lever!

Voelen doen we allemaal, maar soms anders

Wat we voelen is vaak hetzelfde, maar hoe en waar we het voelen is anders. Het verschilt per tijd en per cultuur. Dus voel jij vlinders in je buik? Of stuitert jouw lever van blijdschap?